“Evet, Hayır” Sözcüklerinin Türü Üzerine

Özet
Bu çalışmada Türkiye Türkçesindeki “evet, hayır” sözcüklerinin türü üzerinde durulacaktır. Bu sözcüklerin türü konusunda dilciler
arasında ortak bir görüş yoktur. Bazı dilciler bu sözcükleri “belirteç” olarak ele alırken bazıları “ilgeç” ya da “ünlem” olarak ele almıştır.
Bu belirsizlik araştırmacıları ve öğrencileri yanıltabilmektedir. Çalışmamızda bu sözcüklerin Türkiye Türkçesinde hangi sözcük türünde ele
alındığı gösterilirken söz konusu olan sözcük türlerinin tanımları üzerinde de durulacaktır. Verileri oluşturma aşamasında konuyla ilgili dil
bilgisi eserleri, makaleler, etimolojik ve ansiklopedik sözlükler taranacaktır. Sonuç bölümünde ortaya çıkan sonuçlar değerlendirilerek “evet,
hayır” sözcüklerinin hangi sözcük türü altında incelenmesi gerektiği gerekçeleriyle açıklanacaktır.
Anahtar Kelimeler: evet, hayır, sözcük türü.
Abstract
This research paper will touch upon the type of words in Modern Turkish “yes, no” words. There is no common agrement and opinion
on this topic among linguists. Some argue that these words are “adverbs”, others claim them as “prepositions” and “exclamations”.This
uncertanity may mislead researches and students. This paper will deal with this type of words which will be shown in Modern Turkish. These
are the types of words, will rely their definitions. Literature review was done on grammar books, research papers, etimological and ecyclopedic
dictionaries. In conclusion part, the results will be analyzed and explained.
Key words: yes, no, word type.


KAYNAKÇA
[1] Banguoğlu, T, (2007), Türkçenin Grameri, Ankara TDK Yay.
[2] Bilgin, M, (2002), Anlamdan Anlatıma Türkçemiz, Ankara, Kültür Bakanlığı Yay.
[3] Clauson, Sır Gerard (1972), An Etymological Dictionary of Pre-Thirteen – Century, Oxford, At The Clarendon Pres.
[4] Demir, Nurettin, Yılmaz Emine (2003), Türk Dili El Kitabı, Ankara, Grafiker Yayıncılık.
[5] Demir, Tufan (2006), Türkçe Dilbilgisi, Ankara, Kurmay Yayınevi.
[6] Devellioğu, Ferit (2004), Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lügat, Ankara, Aydın Kitabevi.
[7] Eker, Süer (2006), Çağdaş Türk Dili, Ankara, Grafiker Yayınları.
[8] Eren, Hasan (1999), Türk Dilinin Etimolojik Sözlüğü, Ankara.
[9] Ergin, Muharrem (1993), Türk Dil Bilgisi, İstanbul, Bayrak Yay.
[10] Eyüboğlu, İsmet Zeki (2004), Türk Dilinin Etimoloji Sözlüğü, İstanbul, Sosyal Yayınları.
[11] Gencan, Tahir Nejat (2001), Dilbilgisi, Ankara, Ayraç Yayınevi.
[12] Gülensoy, Tuncer (1995), Türkçe El Kitabı, Kayseri, Bizim Gençlik Yayınları.
[13] Gülensoy, Tuncer (2007) Türkiye Türkçesindeki Türkçe Sözlüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü, Ankara TDK Yayınları.
[14] Hacıeminoğlu, Necmettin ( 1984), Türk Dilinde Edatlar, İstanbul, Milli Eğitim Basımevi.
[15] Hepçilingirler, Feyza ( 2005), Türkçe Dilbilgisi, İstanbul, Remzi Kitabevi.
[16] Koç, Nurettin (1996), Yeni Dilbilgisi, İstanbul, İnkilap Kitabevi.
[17] Korkmaz, Zeynep ( 2007), Türkiye Türkçesi Grameri Şekil Bilgisi, Ankara, TDK Yay.
[18] Nişanyan, Sevan (2003), Sözlerin Soyağacı Çağdaş Türkçenin Etimolojik Sözlüğü, İstanbul, Adam Yayınları.
[19] Özel, Sevgi, Atabay, Neşe, Kutluk, İbrahim (2003), Sözcük Türleri, İstanbul, Papatya Yayıncılık.
[20] Tarama Sözlüğü III (1996), Ankara, Ankara Üniversitesi Basımevi.
[21] Tietze, Andreas (2002), Tarihi ve Etimolojik Türkiye Türkçesi Lügatı, Sprachgeschichtliches und Etymologisches
[22] Toparlı, Recep, (2000), Türk Dili ve Kompozisyon, Ankara.
[23] Vefik Paşa, Ahmet (2000), Lehçe-i Osmânî (haz. Recep Toparlı), Ankara, TDK Yayınları.
[24] Yeni Tarama Sözlüğü (1983), Ankara, Türk Dil Kurumu Yayınları.